شايد در جريان حالگيری از کسانی که می خواستند در مراسم فارغ التحصيلان دانشگاه صنعتی شريف در آمريکا شرکت کنند، باشيد.
گروهی اين اقدام را در مقابله با لحن و گفته های کاندوليزا رايس و حتی جورج بوش می دانند که در سخنانشان ملت ايران را ملتی قابل احترام شمرده و آنها را از حکومت اسلامی جدا دانسته بودند .
همچنين گروهی بر سر پوش نهادن رسانه های آمريکايي فارسی مانند صدای آمريکا و راديو فردا (وابسته به وزارت خارجه آمريکا) بر اين ماجرا خرده گرفته اند.
اعتقاد من اين هست که در حکومت آمريکا نيز مانند حکومت ايران جناحها و عقايد مختلف حاکمند. همانگونه که از حقوق بگيران دولت ايران، کسانی از سعيد مرتضوی داريم تا کسانی مثل دکتر علينقی مشايخی و...، در دولت آمريکا نيز سازمانهای مختلف با اهرمهای گوناگون در گیر روابط ايرانيان با آمريکاييان هستند.
آنچه که بديهی هست، وجود گروهی از آمريکاييان هست که بنا به دلايل مختلف (از جمله ساختن يک لولو سر خرمن از ايران جهت فروش تسليحات و ...) علاقه دارند که دشمنی میان ايران و آمريکا عميق تر شود.
اينان به خوبی می دانند که تاثير روانی چنين عملی در بين نخبگان ايرانی چه خواهد بود (طبيعتاً آنها را از آمريکا دور و به رژيم ايران نزديک خواهد کرد)، به اين ترتيب، در بازيهای آتی، هواداران دشمنی ايران و آمريکا، خواهند توانست از ايران غولی بسازند که نخبگانش نيز همگام با حکومت اسلامی، به آمريکا و آمريکاييان کينه می ورزند. پيامد چنين چيزی در حکومت آمريکا، تحريمهای بيشتر فنی، علمی و اقتصادی خواهد بود.
لذا من فکر می کنم بهتر است اين ماجرا را زياد به روی خودمان نياوريم و فراموشش کنيم، در مقابل آرزو داشته باشيم ايرانیان بيشتری با تلاش و کوشش به جايگاهی در آمريکا دست يابند که به بهبود روابط ايران و آمريکا کمک کند و ايرانيان آينده را از ارج و احترام بيشتری بهره مند سازد.
آيا من زياده از حد خوشبينم؟
