سخنی گهربار از ميلان کوندرا

دوسال پس از مهاجرت،( ترزا، همسر توماس) در سالگرد لشکر کشی روسيه به کشورش (چکسلواکی) در پاريس بود. يک راهپيمايي برنامه ريزی شده بود و او حس کرد که بايد شرکت کند. با مشتهای گره کرده، فرانسويهای جوان عليه امپرياليسم شوروی شعار دادند، اما در کمال تعجب، او قادر نبود همراه ايشان شعار دهند. او نتوانست بيشتر از چند دقيقه در راهپيمايي شرکت کند. هنگامی که جريان را به دوستان فرانسويش گفت، آنها متعجب شدند... او می خواست به آنها بگويد که پشت کمونيسم، فاشيسم، تمام اشغالگريها و لشکرکشيها، شيطانی نهفته هست و آن شيطان، راهپيمايي مردمی با مشتهای گره کرده در حال فرياد زدن شعارهاي يکسان هست. اما او می دانست که هرگز نخواهد توانست اين را به آنها بفماند. خجالت زده، او موضوع بحث را عوض کرد.

از رمان سبکی تحمل ناپذير هستی (عنوان ترجمه ای در ايران: بار هستی)

A year or two after emigrating, she[Tereza] happened to be in Paris on the anniversary of the Russian invasion of her country. A protest march had been scheduled, and she felt driven to take part. Fists raised high, the young Frenchmen shouted out slogans condemning Soviet imperialism. She liked the slogans, but to her surprise she found herself unable to shout along with them. She lasted no more than a few minutes in the parade. When she told her French friends about it, they were amazed. You mean you don't want to fight the occupation of your country? She would have liked to tell them that behind Communism, Fascism, behind all occupations and invasions lurks a more basic, pervasive evil and that the image of that evil was a parade of people marching by with raised fists and shouting identical syllables in unison. But she knew she would never be able to make them understand. Embarrassed, she changed the subject.

[Milan Kundera, The Unbearable Lightness of Being (1984)]